μια γενική ματιά σε ένα από τα μαχητικότερα και ανθεκτικότερα κινήματα των τελευταίων ετών
Η χρήση του χρυσού
«Τα τελευταία σαράντα χρόνια η τιμή του χρυσού έχει γίνει δείκτης της εμπιστοσύνης που τρέφουν οι καπιταλιστές στο διεθνές νομισματικό τους σύστημα. Όταν η εμπιστοσύνη αυτή κινείται σε υψηλά επίπεδα, είναι χαμηλή η τιμή του χρυσού. Μόλις η εμπιστοσύνη πέσει, ανεβαίνει η τιμή του χρυσού (παρόλο που οι μέσες τιμές του χρυσού εξαρτώνται μακροπρόθεσμα από τη φύση της τεχνολογίας παραγωγής του καθώς και τους αγώνες των εργαζομένων). Με άλλα λόγια, ο χρυσός είναι πλέον ο μέσος όρος της φαντασιακής (σχεδόν θεολογικής) αντανάκλασης του φόβου των καπιταλιστών για το τέλος του καπιταλισμού όπως τον γνωρίζουν σήμερα. Η ιδέα ότι η κρίση θα ξεπεραστεί με το “κυνήγι του θησαυρού” ικανοποιεί ίσως την παράλογη επιθυμία για κάποια μαγική λύση. Είναι όμως μια τέτοια υπερφίαλη σκέψη, ότι ξαφνικά θα “πιάσουμε την καλή” από το πουθενά, σοβαρός τρόπος να μιλούμε για τη ζωή και το μέλλον ενός μεγάλου αριθμού ανθρώπων;».
George Caffentzis
(απόσπασμα από το κείμενο «Κάτω από το ηφαίστειο: κρίση και χρυσός στη Βόρεια Ελλάδα» το οποιο γρατηκε για το βιβλίο «Ενάντια στα μεταλλεία Χρυσού» από το Ανοιχτό συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού
Ασχέτως αν συμφωνεί κανείς με τα παραπάνω λόγια, ένα είναι σίγουρο: o χρυσός είναι ένα μέταλλο, το οποίο σε εμάς τους «από τα κάτω», στους κάθε λογής καταπιεσμένους, είναι σχεδόν τελείως άχρηστο. Υπάρχει βέβαια ένα μικρό ποσοστό που χρησιμοποιείται στην ιατρική και την υπολογιστική αλλά το ποσοστό αυτό δεν είναι αρκετά μεγάλο, ώστε να δικαιολογήσει, έστω και λίγο, τις εξορύξεις χρυσού που γίνονται ανά τον κόσμο. Πώς χρησιμεύει λοιπόν ή μάλλον σε ποιους; Ο χρυσός κατά βάση χρησιμεύει ως μορφή πλούτου. Είναι εδώ και δεκαετίες η πιο «ασφαλής» μορφή πλούτου, μια μορφή σίγουρης επένδυσης τόσο των «από τα κάτω» όσο και των επενδυτών, των τραπεζών κ.α, είτε με τη μορφή ακριβών κοσμημάτων είτε με τη μορφή επενδυτικού αποθέματος. Μόνο που στον καιρό της κρίσης αυτή η μορφή πλούτου λειτουργεί διαφορετικά για όλους εμάς και διαφορετικά για εκείνους. Για εκείνους, οι τεράστιες ποσότητες χρυσού που εξορύσσονται γίνονται ασφαλές αποκούμπι στις θυρίδες τραπεζών και στις ισοτιμίες των συναλλαγμάτων, ενώ για εμάς, λίγα χρήματα από τα χέρια των σύγχρονων μαυραγοριτών «αγοράζω χρυσό». Ο χρυσός, λοιπόν, είναι η εξουσία των επενδυτών, το κέρδος των μαυραγοριτών και η δική μας εξαθλίωση.
«Κίτρινο διάβολο» αποκαλούσαν τον χρυσό οι ιθαγενείς της ηπείρου που ονομάστηκε Αμερική κι έτρεχαν να κρυφτούν στα δάση για να γλιτώσουν από τους κονκισταδόρες που κατέσφαζαν άνδρες, γυναίκες και παιδιά για να βρουν το μυθικό Εldorado. Σε μια επίδειξη διεστραμμένου χιούμορ- αντίστοιχου με αυτού που αποκαλεί τα ρατσιστικά πογκρόμ «επιχείρηση ξένιος ζευς»- Εldorado ονομάζεται μια από τις εταιρείες που θέλουν να εξαφανίσουν τα δάση, να ξεκοιλιάσουν τα βουνά, να μολύνουν τα νερά στη Βόρεια Ελλάδα, να κάνουν ό,τι μπορούν τέλος πάντων, για να αποκτήσουν τον κίτρινο διάβολο, αδιαφορώντας για τις ζωές των ανθρώπων, όπως μας δείχνει και το πρόσφατο (στις 11 Αυγούστου 2012) ατύχημα διαρροής κυανίου από τις εγκαταστάσεις της Eldorado στο Ουσάκ της Τουρκίας.
Ο εκβιασμός
Γιατί όμως επιλέγεται η συγκεκριμένη περίοδος για την εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, ενώ ή πώληση (ή μάλλον παραχώρηση) έχει γίνει ήδη από το 2001 στην Hellas Gold του Μπόμπολα; Δεν είναι τυχαίο ότι η κομπίνα της σκανδαλώδους αγοραπωλησίας στη ΒΑ Χαλκιδική έγινε την περίοδο της ευμάρειας, τότε που δεν θα της έδιναν πολλοί σημασία, ενώ η υλοποίηση της κατασκευής των μεταλλείων προωθείται τώρα, με την κρίση. Τώρα που τα ποσοστά της ανεργίας είναι τόσο ψηλά και επομένως ο εκβιασμός της εργασίας πιο έντονος. Τώρα που αναζητούνται απεγνωσμένα ατομικές λύσεις. Τώρα που υπαγορεύονται επιλογές άμεσα και ολοφάνερα καταστροφικές για εμάς τους ίδιους, τους γύρω μας, το περιβάλλον. Τώρα που ο εκβιασμός της κρίσης επιτρέπει να διαπράττονται εγκλήματα που ως τώρα αποδεχόμασταν -με ένοχη σιωπή- να συμβαίνουν μόνο στον λεγόμενο τρίτο κόσμο.
Ο κάτοικος της Χαλκιδικής που υποκύπτει στον εκβιασμό φτάνει να ταυτίζει το δικό του συμφέρον με το συμφέρον της Eldorado, του Μπόμπολα και του Πάχτα. Παραβλέπει, όμως, ότι ως μεταλλωρύχος το «κέρδος» του είναι βραχυπρόθεσμο, ενώ στην πραγματικότητα δουλεύει για τον αδιάκοπο και μακροπρόθεσμο πλουτισμό των «σωτήρων» του. Όμως οι «σωτήρες» αυτοί δεν πρόκειται ούτε να ζήσουν δίπλα στις χαβούζες, ούτε να πιουν τα τοξικά νερά, ούτε θα καταπλακωθούν ποτέ μέσα στις στοές των ορυχείων. Αντίθετα, ως αυθεντικοί τυχοδιώκτες, μόλις η φλέβα του χρυσού στερέψει, θα μαζέψουν τα μπογαλάκια τους, δηλαδή τα κεφάλαια που συσσώρευσαν, και θα κινήσουν για νέες περιπέτειες σε μια άλλη εξωτική γωνιά του πλανήτη, όπου κάποιοι άλλοι ιθαγενείς τους περιμένουν για να εκπληρώσουν την προφητεία της σωτηρίας τους.
Πώς, όμως, φτάνει κανείς να ταυτίζει το δικό του συμφέρον και των γύρω του με το συμφέρον του κράτους και των αφεντικών; Για να γίνει αυτό πρέπει προφανώς να χτιστεί μια επίπλαστη κοινότητα, που περιλαμβάνει και τους δύο πόλους. Η κοινότητα αυτή είναι το έθνος. Και έτσι ξεκινάει και η ρητορική περί εθνικής οικονομίας και κατ’ επέκταση περί εθνικού συμφέροντος. Τα μεταλλεία, όπως και κάθε άλλου είδους καταστροφικές επενδύσεις, βαπτίζονται «ανάπτυξη» και, σύμφωνα με τα λεγόμενα της κυβέρνησης και των μμε, είναι αυτά που «θα πάνε τη χώρα μπροστά». Έτσι, βλέποντας κανείς τον εαυτό του ως κομμάτι μιας κοινής οικονομίας και παραβλέποντας τα τελείως διαφορετικά συμφέροντα που υπάρχουν εντός αυτής, φτάνει να ταυτίζει τα συμφέροντά του με αυτά των αφεντικών και του κράτους, του θεσμικoύ προστάτη των συμφερόντων των αφεντικών.
Η άρνηση του εκβιασμού
Όμως, το μεγαλύτερο κομμάτι των κατοίκων της Χαλκιδικής δεν υπέκυψε στον εκβιασμό της εταιρείας. Με δεδομένο ότι η ζωή μεγάλης μερίδας του πληθυσμού βρίσκεται σε άμεση εξάρτηση με το περιβάλλον (κτηνοτροφία, αλιεία, γεωργία), οι κάτοικοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η «μονοκαλλιέργεια χρυσού», που θα επιφέρει η επένδυση αυτή, θα καταστρέψει το περιβάλλον στο οποίο ζούνε, θα μολύνει τα νερά, θα απογυμνώσει το δάσος, καταστρέφοντας τη χλωρίδα και δολοφονώντας την πανίδα. Έτσι, στα περισσότερα χωριά τις περιοχής έχουν στηθεί επιτροπές αγώνα, στις οποίες οργανώνεται ο κόσμος που εναντιώνεται στα μεταλλεία χρυσού. Ο αγώνας των κατοίκων έχει κατά καιρούς πάρει διαφορές μορφές και είναι πράγματι από τους πιο σύνθετους και πολύμορφους αγώνες που έχουμε δει. Και σε αυτόν τον αγώνα δεν στεκόμαστε απλώς δίπλα στους κατοίκους αλλά είμαστε μαζί γιατί ξέρουμε καλά ότι η εξόρυξη θα έχει επιπτώσεις και στη δική μας καθημερινότητα.
Ο αγώνας ως μέσο άρσης των διαχωρισμών
Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία αυτού του πολύμορφου αγώνα είναι η αμφισβήτηση των διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στα αγωνιζόμενα υποκείμενα. Για παράδειγμα, ο αγώνας κατάφερε να κινητοποιήσει κατοίκους όλων των ηλικιών, καταργώντας τον συνήθη διαχωρισμό που βλέπει «θερμόαιμους νέους» σε ρόλους επαναστατικούς και «έμπειρους μεσήλικες» σε ρόλους καθησυχαστικούς.
Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η υπέρβαση του παραδοσιακού γυναικείου ρόλου στην τοπική κοινωνία. Είναι σημαντικό στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι η περιοχή της Ιερισσού ονομάζεται αλλιώς «προ του Όρους», μιας και βρίσκεται ακριβώς στους πρόποδες του άγιου όρους. Εκεί, στο άβατο, τα αγόρια μαθαίνουν από μικρά να απολαμβάνουν με τους πατεράδες τους τα ανδρικά προνόμια. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι στο παρελθόν πολλές οικογένειες έστελναν τα κορίτσια τους να κάνουν “ευλογία”, να είναι υπηρέτριες δηλαδή σε κάποιον καλόγερο. Κάπου στη δεκαετία του ‘80 η κατάσταση άλλαξε, παρέμεινε όμως η λογική ότι για τη γυναίκα ένας δρόμος υπάρχει: αφού σπουδάσει, να γυρίσει στο χωριό, να παντρευτεί, να κάνει παιδιά και να φροντίζει το σπίτι. Όπως και οι ίδιες οι γυναίκες του χωριού λένε, ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία άλλαξε ριζικά τον τρόπο ζωής τους. Συχνά, αν όχι πάντα, μοιράζονται με τους άντρες μια θέση στην πρώτη γραμμή της σύγκρουσης με τα ΜΑΤ, όπως και στη φροντίδα των παιδιών.
Μια ακόμα νίκη, στην οποία συνέβαλε αρκετά και ο αλληλέγγυος κόσμος από τη Θεσσαλονίκη, ήταν το γεγονός ότι ο αγώνας αυτός, παρ’όλα τα ενοποιητικά του χαρακτηριστικά, δεν έχει καθόλου εθνικιστικό χαρακτήρα. Μπορεί πολλοί να μιλάνε ενάντια στην καταστροφή του τόπου τους αλλά αυτό δεν γίνεται με εθνικιστικές διαθέσεις, αλλά ως υπεράσπιση ενός κομματιού γης, με το οποίο οι κάτοικοι έχουν έναν παραπάνω συναισθηματικό δεσμό, καθώς κρύβει όλες τις αναμνήσεις τους. Έτσι, όταν η χρυσή αυγή σε μια προσπάθεια διείσδυσης στον αγώνα πραγματοποίησε παρέμβαση στους δρόμους της Ιερισσού, δεν είχε την υποδοχή που φανταζόταν, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει σε καμία στιγμή του αγώνα να έχει κάποια συμμετοχή. Άλλωστε, το πρόβλημα που έβρισκε η χρυσή αυγή στην εξόρυξη ήταν ότι θα γίνει από καναδική εταιρία. Στην ουσία δηλαδή έλεγε ναι στην εξόρυξη σε περίπτωση που αυτή γινόταν από ελληνικά αφεντικά.
Η προβληματική της ψευδεπίγραφης ενότητας
Εστιάζοντας βέβαια σε ποσοτικά και όχι ποιοτικά κριτήρια, δίνεται η εντύπωση ότι σε αυτόν τον αγώνα μέχρι στιγμής χωράνε σχεδόν όλοι. Έτσι, βρίσκονται να συμμετέχουν μαζί στον αγώνα άτομα από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, με τελείως διαφορετικά συμφέροντα. Έτσι, για παράδειγμα,στον αγώνα αυτόν μπορεί κανείς να συναντήσει ιδιοκτήτες ξενοδοχείων που ναι μεν τάσσονται ενάντια στα μεταλλεία, το κάνουν όμως για να μπορέσουν να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται τους σκληρά εργαζομένους στη βιομηχανία του τουρισμού, ένα είδος ανάπτυξης που και αυτό, με διαφορετικό τρόπο βέβαια, σαρώνει ζωές, περιφράσσει κοινούς χώρους, συμβάλλει στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Η βιομηχανία του τουρισμού, όπως και αυτή των εξορύξεων, έχει πολύ αίμα στα χέρια της. Δεν γίνεται ή -για να το πούμε καλύτερα- δεν είναι προωθητικό ένας αγώνας να διεξάγεται από υποκείμενα που στον επόμενο αγώνα θα βρεθούν απέναντι- ή πάντως όχι δίπλα. Τα συγκρουόμενα συμφέροντα μπορούν να μείνουν κρυφά όσο ο αγώνας έχει χαρακτήρα ενάντια στην εξόρυξη μόνο. Αλλά για να κερδίσει αυτός ο αγώνας, θα πρέπει να μιλήσει γενικότερα για το ζήτημα της ζωής, να επιτεθεί στις σχέσεις εξουσίας. Θα πρέπει ο κόσμος να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, να δει τι πραγματικά θα βελτιώσει το βιοτικό του επίπεδο, παραβλέποντας τι είναι νόμιμο και τι παράνομο. Τότε μόνο θα φανούν οι αντιθέσεις.
Η προβληματική του διαχωρισμένου και διαμεσολαβημένου αγώνα
Σε αυτό το σημείο θεωρούμε σημαντικό να επισημάνουμε ότι εμείς, ως καταπιεσμένοι που αγωνιζόμαστε γενικότερα για την ανατροπή του υπάρχοντος, μπαίνουμε σε έναν αγώνα ξεκάθαρα από ταξική θέση. Δεν ταυτίζουμε τα συμφέροντα μας με τα συμφέροντα των αφεντικών, αυτών που μας εκμεταλλεύονται, που μας κλέβουν τη γη, που μας στερούν την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Και κάπου εδώ εντοπίζουμε και μια από τις κυριότερες προβληματικές του αγώνα στη Χαλκιδική. Μεγάλο κομμάτι των αγωνιζομένων δεν βλέπει αυτόν τον αγώνα ως έναν ακόμη αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο αλλά ως έναν διαχωρισμένο περιβαλλοντικό αγώνα και μια τέτοια προσέγγιση δημιουργεί τα εξής ζητήματα: Από τη μια, δεν αφήνει περιθώρια σύνδεσης του συγκεκριμένου αγώνα με άλλους κοινωνικό-ταξικούς αγώνες και, όταν αυτό συμβαίνει, δεν συμβαίνει στη βάση των περιεχομένων. Από την άλλη, δημιουργεί ψευδαισθήσεις για επίλυση των προβλημάτων μέσω θεσμικών δρόμων, είτε πρόκειται για την κοινοβουλευτική είτε για τη δικαστική οδό.
Αξίζει στο σημείο αυτό να παρατηρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε η κοινοβουλευτική αριστερά αυτόν τον αγώνα. Αρχικά συνέβαλε σημαντικά στη διάδοση του σε πανελλαδικό επίπεδο (είτε μέσω των μμε είτε με εκδηλώσεις και παρεμβάσεις). Από ‘κει και πέρα όμως, προσπάθησε να στήσει τον αγώνα με όρους αντιπροσώπευσης, ώστε να μπορεί να τον ελέγξει καλύτερα και έπαιξε και σημαντικό ρόλο στη δημιουργία της πεποίθησης ότι το θέμα θα λυθεί με θεσμικούς όρους (είτε με προσφυγή στο ΣτΕ., είτε με εκλογές). Καλλιέργησε έτσι μια κουλτούρα νομιμοφροσύνης και καταγγελίας, κουλτούρα που επέτρεψε να κυκλοφορούν μέσα στον αγώνα απόψεις που χαρακτήριζαν προβοκάτορες όσους ξέφευγαν από αυτά τα πλαίσια και επέλεγαν να επιτεθούν στα σχέδια της εταιρείας κάπως πιο αυτοοργανωμένα. Παράλληλα, ενισχύθηκε συχνά η εμπιστοσύνη που, ούτως ή άλλως, έδειχνε μεγάλο κομμάτι των αγωνιζομένων στους μηχανισμούς απονομής δικαιοσύνης, χωρίς να φωτίζεται ότι η δικαιοσύνη, διαμορφωμένη σε μια ταξική κοινωνία, μπορεί πολύ εύκολα να κλείνει τα μάτια στα εγκλήματα κράτους και αφεντικών, την ίδια ώρα που συμβάλει στην καταστολή των αγώνων των από τα κάτω με διώξεις και φυλακίσεις. Η καταστολή που έχει δεχτεί ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία είναι άλλη μια απόδειξη της ταξικότητας των θεσμών.
Η καταστολή του αγώνα
Την ίδια στιγμή που τα έργα επιταχύνονται και οι βλάβες θα είναι μη αναστρέψιμες -καθώς ήδη έχουν αποψιλωθεί πολλά στρέμματα δάσους και έχουν διανοιχθεί δρόμοι για τη διέλευση οχημάτων και μηχανημάτων της εταιρείας- οι μεθοδευμένες διώξεις εκατοντάδων αγωνιζομένων, κατοίκων και αλληλέγγυων, εντείνονται διαρκώς. Ξεκίνησαν με μπλόκα σε όλους τους δρόμους της Χαλκιδικής, έλεγχους σε λεωφορεία και αυτοκίνητα που μετέφεραν αλληλέγγυες/ους από άλλες πόλεις, καταγραφή πινακίδων και ονομάτων. Συνεχίστηκαν με τη βίαιη καταστολή πορειών διαμαρτυρίας, τη ρίψη δακρυγόνων σε ευθεία βολή και την πρόκληση σοβαρών σωματικών βλαβών και εξελίχθηκαν στην επιβολή κλίματος τρομοκρατίας και την ανάπτυξη μιας βιομηχανίας κατηγορητηρίων. Όλο αυτό το διάστημα η αντιτρομοκρατική είχε συνεχή παρουσία στα χωριά, παρακολουθούνταν τηλέφωνα, γίνονταν βίαιες εισβολές σε σπίτια, σε καφενεία ακόμα και σε λεωφορεία, με σκοπό την προσαγωγή ή τη σύλληψη αγωνιζόμενων κατοίκων, κρατούνταν στην ασφάλεια άτομα -ακόμα και ανήλικα- χωρίς να τους επιτρέπεται η επικοινωνία με δικηγόρο και πραγματοποιούνταν παράνομες λήψεις γενετικού υλικού (DNA) δια της βίας, χωρίς καν να έχουν απαγγελθεί κατηγορίες.
Συνολικά, από τον Μάρτιο του ‘12 μέχρι σήμερα, έχουν συνταχθεί 14 δικογραφίες για τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική, με βάση τις οποίες 210 άτομα κατηγορούνται ή φέρονται ως ύποπτοι (56 ανάμεσά τους για βαριά κακουργήματα και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης), 4 κάτοικοι είχαν προφυλακισθεί με βαρύτατες κατηγορίες και αποφυλακίστηκαν πρόσφατα, έχουν γίνει προσαγωγές και παράνομη λήψη DNA από περισσότερους από 200 ανθρώπους, ενώ εξακολουθούν καθημερινά να μοιράζονται κλήσεις.
Σε μια κοινωνία χωρίς προηγούμενη κινηματική εμπειρία, είναι λογικό και αναμενόμενο ο εκβιασμός που επιβάλλεται από το κράτος να επιτυγχάνει τον στόχο του, την τρομοκράτηση των διωκόμενων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα άλλοτε διαχωρισμούς σε επίπεδο νομικής υπεράσπισης και άλλοτε προσπάθειες παγώματος των κινηματικών διαδικασιών και έχει οδηγήσει σε μερική αποδυνάμωση του ίδιου του αγώνα.
Κράτος και κεφάλαιο προσπαθούν να εμφανίσουν την κανιβαλική επέκταση της κερδοφορίας των εγχώριων και πολυεθνικών εταιρειών ως εθνική ανάπτυξη και άρα σωτηρία. Στην προσπάθεια τους να χειραγωγήσουν τις κοινωνικές συνειδήσεις και να κάνουν συλλογικά αποδεκτό αυτό το πρόταγμα της «εθνικής σωτηρίας» βρίσκουν σθεναρή αντίσταση στους αγωνιζόμενους κατοίκους και αλληλέγγυους. Γι’ αυτό τους ορίζουν ως βασικούς υπεύθυνους για την παρεμπόδιση της «εθνικής οικονομικής ανάκαμψης». Ταυτόχρονα, επιδιώκεται η απογύμνωση του αγώνα από τις κοινωνικές του διεκδικήσεις και αποσιωπάται εντελώς η εκτεταμένη άσκηση βίας από το κράτος στην περιοχή, ενώ καταδικάζεται –και δικάζεται- η δίκαιη και αναγκαία αντιβία που χρησιμοποιούν οι αγωνιζόμενοι για να σταματήσουν αυτή την καταστροφική εξόρυξη.
Άλλωστε, η «καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται» δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από το ιδεολογικό μότο, το πρόσχημα που χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί η καταστολή που υφίστανται οι κοινωνικοί αγώνες, ενώ την ίδια στιγμή η κρατική βία, έχοντας ένα πλούσιο παρελθόν (διαπόμπευση οροθετικών, εκκένωση καταλήψεων, επιστρατεύσεις απεργών), αναβαθμίζεται μέσω πρακτικών που υφαίνουν την πραγματικότητα της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας: στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, βασανιστήρια σε κρατητήρια, ξυλοδαρμοί εργαζομένων.
Σ’ Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία…
Σε αυτό το σημείο να επισημάνουμε ότι τέτοιου είδους επενδύσεις δεν είναι μια ιδιαιτερότητα της ελληνικής πραγματικότητας. Τη στιγμή που η καπιταλιστική ανάπτυξη, συχνά πλέον μέσω των τακτικών του greenwashing, δηλαδή με το προσωπείο της πράσινης/βιώσιμης ανάπτυξης, επιτάσσει την περίφραξη και καταστροφή χώρων που θεωρούνται “αντιπαραγωγικοί” -με σκοπό την εγκατάσταση ενεργειακών κόμβων, εμπορικών κέντρων, ηλεκτροφόρων καλωδίων ή οδικών μεγα-δικτύων στο όνομα του κέρδους εθνικών και υπερεθνικών εταιρειών- οι αγώνες εναντίον της -από τη Notre Dame des Landes (Nantes, Γαλλία) μέχρι την κοιλάδα της Susa (Ιταλία) και τις Σκουριές της Χαλκιδικής- έχουν γίνει σύμβολα κοινωνικών αντιστάσεων και αλληλεγγύης. Έτσι, το να υπερασπιζόμαστε το δάσος, το νερό και τις ζωές μας δεν συνδέεται με κάποιο πατριωτικό καθήκον αλλά είναι μέρος ενός αγώνα που διεξάγεται από τις τοπικές κοινωνίες κάθε σημείου του πλανήτη, όπου αναπτύσσονται ή σχεδιάζονται δραστηριότητες καταστροφικές για το περιβάλλον και την υγεία των ανθρώπων. Γιατί, όπως τα συμφέροντα και οι τακτικές των αφεντικών, έτσι και η αξιοπρέπεια αυτών που αντιστέκονται, δεν γνωρίζει σύνορα. Η αντίστασή μας στην καταστροφή, ανεξάρτητα αν αυτή συντελείται στον τόπο μας ή όχι, εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της αλληλεγγύης μας με όλους τους ανθρώπους που ανά τον κόσμο αντιστέκονται στην υποβάθμιση της ζωής τους στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Η απάντησή μας
Η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες και διωκόμενους και η στήριξη των κοινωνικών αντιστάσεων στα σχέδια του κράτους και των αφεντικών της «Ελληνικός Χρυσός» αποτελεί το μόνο όπλο και το πιο ισχυρό ανάχωμα στην επιθετικότητα της εξουσίας. Η απάντησή μας στην ολοένα εντεινόμενη επίθεση της κυριαρχίας, που επιστρατεύει όλη τη γκάμα των μέσων της εξουσίας προκειμένου να πετύχει την καταστολή του αγώνα, θα πρέπει να δοθεί με τα δικά μας μέσα: την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, την αντίσταση. Την αλληλεγγύη σε αυτούς που τους έχει επιβληθεί καθεστώς τρόμου, την αξιοπρέπεια ενάντια σε όσους ζητάνε πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης και την αντίσταση τόσο στον απροκάλυπτο εκβιασμό που ασκείται με πρόφαση την κρίση όσο και στην πραγματική τρομοκρατία, που δεν είναι άλλη από αυτήν που επιβάλλεται από το κράτος και τις εταιρείες.